Νέα ποιητική σιλλογή του Νεόφυτου Ιοδανίδη.
Ο ποιητής αιωρείται ανάμεσα στ’ όνειρα και την πραγματικότητα σε μοναξιά και σε προσμονή. Έχει μέσα του κρυμμένη μια θάλασσα συναισθημάτων που ποτέ δεν εφησυχάζει. Επικοινωνεί για να ευαισθητοποιήσει με τα μηνύματά του, να αφυπνίσει. Και παράλληλα να λυτρωθεί απ’ τη συναισθηματική του φόρτιση.
Υπάρχει μέσα στον καθένα μας αυτή η εσωτερική βαθιά ανάγκη να μοιραστούμε με τους συναθρώπους μας την οδυνηρή συναίσθηση γι’ αυτό που χάνεται ανεπίστρεπτα, που γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια μας σαν αόρατο σκοτεινό νερό, κυλάει μέσα στις ρυτίδες μας, τις βαθαίνει. Έχουμε ανάγκη από δικούς μας ανθρώπους, από αγάπη, για να πολλαπλασιάσουμε την ελπίδα και να καταργήσουμε τη μοναξιά. O Νεόφυτος Ιορδανίδης, καλός φίλος και εκλεκτό μέλος της Ένωσής μας, μέσα από τα ποιήματά του, που περιέχονται στη δεύτερη ποιητική συλλογή του «Oνείρων Ανταύγειες», αγωνίζεται να περισώσει και να περισωθεί, πυροδοτώντας τα πανανθρώπινα μηνύματά του. Αθεράπευτα ρομαντικός, γεμάτος ευαισθησία και τρυφεράδα, αίσθηση καθήκοντος και αφυπνισμένη συνείδηση, μετράει με στίχους ριγηλούς, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις τους, κρατάει την ανάμνηση της Αγάπης φεγγερή, κάνοντας μία εκ βαθέων εξομολόγηση
«Oνείρων ανταύγες τα μάτια σου! Εαρινά δειλινά στης σιωπής τους γαλαξίες. Κόκκινο κοχύλι κάθε σου φιλί. Κύμα θαλασσινής αύρας το γέλιο σου». Πηγή έμπνευσης ένα χαμόγελο, μια τρυφερή ματιά, μία ανάμνηση, μία άσβηστη λαχτάρα. Η αναφορά του στην αιώνια Γυναίκα, την αιώνια Μούσα είναι συνεχής.
«Ώρες να σε κοιτώ… να σε κοιτώ ενώ σαν άστρο στη ματιά σου θ’ αργοσβήνω». Έντονα διάχυτο το ερωτικό στοιχείο, δοσμένο με κάποια μυστική υπόκρουση θλίψης. Νιώθεις την ευδαιμονία της ερωτικής του διάχυσης, έτσι όπως απλώνεται μέσα κι έξω από τις λέξεις κι αγκαλιάζει τις σιωπές και τις μακρινές προεκτάσεις των νοημάτων του. Τα αιώνια αναπάντητα ερωτηματικά του Έρωτα και της Μοναξιάς της ανθρώπινης ύπαρξης. Στοιχεία αναπόσπαστα δεμένα με την ποίηση του Νεόφυτου Ιορδανίδη. Αξίες που αντέχουν στο χρόνο, όπως οι αξίες της ζωής και του θανάτου. O ποιητής, μας κοινωνεί τη συγκίνηση και τα πιστεύω του με ώριμες ποιητικές αρμονίες, που συγκινούν και γοητεύουν. «Έτσι είναι πάντα η ζωή. Μες στ’ όνειρο και η θλίψη, κι η κάθε ανέμελη χαρά του πόνου αδερφή».
Ανιχνεύει στα βάθη της ψυχής του τα αισθήματα. τη ρευστότητα της ζωής, την πικρή γεύση της πραγματικότητας και του ονείρου.neofytos
Επιχειρεί επίμονες ενδοσκοπήσεις στον πλούσιο κόσμο των συναισθημάτων του. Πολλές φορές, οι θύμησες ματώνουν την ψυχή και η εγκατάλειψη πολλαπλασιάζει το μαρτύριο. «Oι μνήμες μοιάζουν θλιμμένες αξημέρωτες αυγές, αμίλητα στόματα και πικρές πληγές».
O Νεόφυτος Ιορδανίδης ξέρει να μιλάει απλά, να τραγουδάει τις χαρές και τις λύπες του σιγαλόφωνα και μελωδικά, να προβληματίζεται με όσα βλέπει να συμβαίνουν ή να υπάρχουν γύρω του. Τραγουδάει και ταυτόχρονα ανατέμνει και αναλύει τα προσωπικά του αισθήματα. Μέσα στη γοητευτική απλότητά του μας δίνει το μέτρο της πλούσιας ευαισθησίας του, της γνήσιας και αυθεντικής λυρικής φωνής του.
«Είναι αλήθεια πως τραγουδώ, τραγουδώ πολύ για τα όνειρα που πληγώνουν. Και δακρύζω σαν παιδί. Εσύ αν θέλεις, ονόμασέ με απλά ποιητή».
Εκφραστής των σκληρών ημερών μας, της τραγικότητας της εποχής μας, προσπαθεί με τους στίχους του να μελετήσει την ουσία της ζωής, την υφή των καταστάσεων. Ενδοσκοπώντας στο εσώτερο της ψυχής του, όσα υπάρχουν σαν αίσθημα, ένστικτο και πικρή γεύση διάψευσης «Τα φτερά του ανέμου χαράζω, σαν το κοτσύφι που ραμφίζει περίλυπα! έναν προς ένα τους καημούς του».
O ποιητής μας αισθάνεται «μόνος ένοικος στο ερημητήριο του χρόνου» και βλέπει Κερκόπορτες παντού. Κερκόπορτες και στις συνειδήσεις που όταν παραβιάζονται, η αξιοπρέπεια πεθαίνει, και δρόμους που «οδηγούν σε κάποιο Γολγοθά, όπου ο καθένας από μας σταυρώνει τ’ όνειρό του».
Δον Κιχώτης – ονειρευτής, ψάχνει κι αναζητά ιδανικά κι αξίες μέσα σ’ έναν κόσμο ονειροκτόνο, σε μια εποχή αντιποιητική, σε μια αδιέξοδη πάλη. Προσπαθώντας έτσι ν’ αντισταθεί στη διάβρωση της ανθρώπινης υπόστασης.
Υπάρχει στην ποίησή του μεστός στοχασμός, φιλοσοφική διάθεση και μια συνειδησιακή επανάσταση. Γιατί ο αληθινός ποιητής υποφέρει μέσα στη φυλακή της ρουτίνας, νιώθει αιχμάλωτος του συμβιβασμού κι αυτό δεν το αντέχει. Με όπλο του το λόγο μάχεται. «’Oπλο κι ο λόγος ο άτεγκτος, μην τον φοβάσαι όπλο που έχει μια και μόνο αποστολή, να μάχεται όποια στείρα σιωπή».
O λόγος του άμεσος, απόλυτα κατανοητός, με αυθορμητισμό, γνησιότητα συγκινήσεων και πνεύμα διαμαρτυρίας
Μια ποίηση που απευθύνεται στην καρδιά και στο συναίσθημα, με σκοπό να κερδίσει τον αναγνώστη με την ανθρωπιά και την αλήθεια της. Γιατί διαθέτει ό,τι μονιμότερο και διαρκέστερο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος πέρα και πάνω από επικαιρότητες και περιστασιακές σκοπιμότητες.
Μια ποίηση στα μέτρα του καθημερινού ανθρώπου του σήμερα που, στερημένος από εκείνα που ονειρεύτηκε, ήλπισε και οραματίστηκε, αγωνίζεται να βρει το δικό του πρόσωπο μέσα σ’ έναν αλλοτριωμένο κόσμο. «Θα σου ξεφυλλίσω τις λεηλατημένες σελίδες της ζήσης μου».
O ποιητής προσγειωμένος σε μιαν οδυνηρή πραγματικότητα άνθρωπος, προσπαθεί να λυτρωθεί μέσα από την ποίηση. Τις νύχτες που «τη σιωπή των ονείρων υφαίνουν».
Πόπη Αντωνίου – Σφαλαγκάκου
Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος
