Γεώργιος Κονταξόπουλος

Φθάνοντας κάποιος στην είσοδο της πόλης μας, αντικρίζει στα αριστερά του μια έκταση 30 στρεμμάτων στην οποία είναι διάσπαρτες διάφορες αθλητικές εγκαταστάσεις: Ανοιχτό κολυμβητήριο, κλειστό γυμναστήριο, γήπεδα μπάσκετ, τένις, ποδοσφαίρου 5Χ5. Μάλιστα το κλειστό γυμναστήριο φέρει την επωνυμία “ΚΟΝΤΑΞΟΠΟΥΛΕΙΟ”

Ελάχιστοι είναι εκείνοι, ακόμη και απ’ τους συμπολίτες μας, που γνωρίζουν το λόγο για τον οποίο το κλειστό γυμναστήριο της πόλης μας φέρει αυτή την επωνυμία.

Η Ε.Π.Ω.Φ θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής στον μεγάλο ευεργέτη της πόλης μας αφιερώνει τη σημερινή του αναφορά στη μνήμη του Γεωργίου Κονταξόπουλου.

Ο Γιώργος Κονταξόπουλος λοιπόν γεννήθηκε στη Ν. Φώκαια Μ. Ασίας. Ήταν το πιο μικρό παιδί του Κωνσταντίνου Κονταξόπουλου και Μαριγώς Καραπιπέρη, οι οποίοι εκτός του Γιώργου απέκτησαν άλλα τρία παιδιά: τη Σοφία, τον Μενέλαο και το Νίκο. Το Μάϊο του 1914 η οικογένεια Κονταξοπούλου, όπως και όλες οι Ελληνικές οικογένειες που ζούσαν στη Φώκαια, αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσουν τη ζωή τους απ’ τις ορδές των Τούρκων που – υπό την επήρεια του κινήματος των Νεότουρκων – άρχισαν τις λεηλασίες εις βάρος των Ελλήνων. Έτσι με πλοίο κατέφυγαν στα απέναντι Ελληνικά παράλια της Μυτιλήνης. Εκεί ο μικρός Γιώργος παράλληλα με τα μαθήματα προσπαθεί να συνεισφέρει στα έξοδα της οικογένειας πουλώντας καπνό και τσιγάρα στους δρόμους και στα καφενεία. Βοηθά τον πατέρα του σ’ ένα υποτυπώδες καφενείο που λειτουργούσε ενώ παράλληλα βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί και με τον  προσκοπισμό.

Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών το 1919, ο Ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε ως ελευθερωτής στη Σμύρνη, αναπτερώνοντας το ηθικό των προσφύγων οι οποίοι επέστρεψαν στα πατρώα εδάφη. Απ’ την οικογένεια Κονταξοπούλου παρέμεινε στη Μυτιλήνη μόνον ο Γιώργος μέχρι να τελειώσει το Γυμνάσιο το 1921. Στο διάστημα αυτό πήγαινε στη Ν. Φώκαια για τις θερινές διακοπές. Το 1921 δίνει εισαγωγικές εξετάσεις για να σπουδάσει στο Αρμοστειακό Διδασκαλείο Σμύρνης που είχε ιδρυθεί για να καλύψει τις ανάγκες των απελευθερωμένων περιοχών σε δασκάλους.

Φοίτησε  κανονικά την πρώτη χρονιά κι ενώ ετοιμαζόταν για τη δεύτερη, τον Αύγουστο του 1922, άρχισε νέο κύμα διωγμών και σφαγών. Θύτες και θύματα ακριβώς τα ίδια. Η ένταση όμως των γεγονότων πολύ πιο έντονη. Έτσι οι έλληνες κάτοικοι της Ν. Φώκαιας πήραν ξανά το δρόμο της προσφυγιάς και του ξεριζωμού. Και ξανά η οικογένεια Κονταξοπούλου στα γνώριμα πλέον εδάφη της Μυτιλήνης μέχρι τον Οκτώβριο, οπότε και μεταφέρεται στην Αθήνα. Εκεί ο Γιώργος Κονταξόπουλος γίνεται δεκτός στη Μαράσλειο Ακαδημία όπου συνεχίζει για τα επόμενα δυο χρόνια, αποφοιτώντας το 1924.

Με τη λήψη του πτυχίου του έρχεται ο πρώτος διορισμός ως δασκάλου στα δημοτικά σχολεία Άνω Ποδαράδων – Σαφραμπόλης – Ελευθερούπολης – Ινέπολης όπου και παραμένει ως το 1927. Παράλληλα φοιτά στο Διδασκαλείο Γυμναστικής, ασχολείται με τον εξωσχολικό αθλητισμό και τα απογεύματα εργάζεται ως υπάλληλος γραφείου για να βοηθά την οικογένεια.

Συμπληρώνοντας 3 χρόνια υπηρεσίας στη Δημοτική Εκπαίδευση, κι αποκτώντας επιπλέον το πτυχίο του καθηγητού Φυσικής Αγωγής, μεταπηδά στη Μέση Εκπαίδευση. Πρώτος του διορισμός στην Κατερίνη. Εκεί αφήνει έντονα τα σημάδια της παρουσίας του αφού με δικές του αποκλειστικά ενέργειες το Γυμνάσιο αποκτά για πρώτη φορά Γυμναστήριο. Παράλληλα ιδρύει τη Λέσχη Υπαλλήλων Πιερίας για να δοθεί ένα επιπλέον έναυσμα στην πολιτιστική ζωή του τόπου. Τον Απρίλιο 1930 μετατίθεται στο 3ο Γυμνάσιο Πειραιά όπου εργάζεται μόνο για 2 μήνες, έως τη λήξη της μαθητικής χρονιάς αφού, μετά από πρόταση των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Λειτουργών, έρχεται ο διορισμός του στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εδώ αναμορφώνει κι αναδεικνύει το μάθημα της Γυμναστικής. Παράλληλα ασχολείται ως γυμναστής σε Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή αμειβόμενος ενώ παρέχει αμισθεί τις υπηρεσίες του και σ’ άλλα μικρότερα σωματεία – μέλη του ΣΕΓΑΣ.

Μετά από 10 χρόνια παραμονής στη Θεσσαλονίκη κηρύσσεται ο πόλεμος. Ο Γιώργος Κονταξόπουλος θέλει να καταταγεί ως εθελοντής αλλά, λόγω ηλικίας, διορίζεται διευθυντής της ΠΥΑΜ (Περιφερειακή Υπηρεσία Αλληλεγγύης Μετώπου), η οποία είχε αποστολή την παροχή βοήθειας προς τους στρατευμένους του Μετώπου. Αργότερα αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής της ίδιας υπηρεσίας.

Μετά τη λήξη του πολέμου και την αποχώρηση των Γερμανών απ’ την Ελλάδα, διορίζεται απ’ την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ως Επόπτης στη Φοιτητική Λέσχη, της οποίας σκοπός είναι κυρίως η περίθαλψη των φοιτητών.

Το 1942 παντρεύεται με τη Χρυσάνθη Κουτσαλάη, με την οποία πορεύονται από κοινού στη ζωή μέχρι το Νοέμβρη του 1980 που – χτυπημένη απ’ την επάρατη νόσο απεδήμησε εις Κύριον. Η σύζυγος του ήδη από το 1947 ανέπτυξε έντονη κοινωνική δραστηριότητα.

Το 1946 ο Γιώργος Κονταξόπουλος υποβάλλει την παραίτησή απ’ τη Φοιτητική Λέσχη κι επιστρέφει στο Πανεπιστημιακό Γυμναστήριο. Το 1947 ορίζεται μέλος στο Δ.Σ. του Εθνικού Ιδρύματος όπου παραμένει μέχρι το 1950.

Τον Οκτώβρη 1962 η Πολιτεία τον ορίζει Πρόεδρο της Επιτροπής Αθλητικών Εκδηλώσεων με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 ετών από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Επίσης ορίζεται μέλος στην επιτροπή που συγκροτείται για την κατασκευή του Καυτατζόγλειου σταδίου.

Μέγιστη είναι η συνεισφορά του Γιώργου Κονταξόπουλου στην επίτευξη των σκοπών του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Θεσσαλονίκης γι’αυτό και ομόφωνα ανακηρύσσεται σε ευεργέτη του Ομίλου.

Πλουσιότατο είναι το κοινωνικό του έργο προς την Κοινότητα Αυγερινού Κοζάνης, τόπου καταγωγής της συζύγου του Χρυσάνθης.

Επίσης χρηματοδοτεί την κατασκευή κολυμβητηρίου στους χώρους της ΧΑΝΘ και για την ενέργεια του αυτή ανακηρύσσεται σε ευεργέτη της Αδελφότητας.

Κι έρχεται η σειρά του Ωραιοκάστρου. Η τότε Κοινότητα Ωραιοκάστρου ζήτησε με έγγραφο της απ’ το Ροταριανό Όμιλο Θεσσαλονίκης να βοηθήσει οικονομικά στην κατασκευή κι εγκατάσταση μιας παιδικής χαράς. Στο Ροταριανό Όμιλο συμμετείχε τότε κι ο Γιώργος Κονταξόπουλος, ο οποίος είχε επαφές με το Ωραιόκαστρο αφού εδώ παραθέριζε τα καλοκαίρια. Ανέλαβε λοιπόν μόνος του την χρηματοδότηση όχι μόνον της παιδικής χαράς αλλά κι ενός σύγχρονου αθλητικού κέντρου για την εξυπηρέτηση των αθλητικών αναγκών της νεολαίας όλης της Δυτικής Θεσσαλονίκης.

Ενημέρωσε γι’ αυτή του την προσπάθεια το Κοινοτικό μας Συμβούλιο το οποίο σε ειδική του συνεδρίαση την 26-01-1981 παρουσία και του τότε Υφυπουργού Γ.Κατσιφάρα και Γ.Γ.Α κ. Κουλούρη αποφάσισε την ανέγερση ενός Γυμναστηρίου. Για τον σκοπό αυτό ο χώρος των 30 στρεμμάτων χαρακτηρίστηκε ως χώρος πρασίνου εντός του οποίου θα ανεγείρονταν 2 κολυμβητήρια-Παιδική χαρά-Αναψυκτήριο.

Η χρηματοδότηση της κατασκευής αυτών των κτισμάτων θα γινόταν από την εκποίηση της δωρεάς του Γιώργου Κονταξόπουλου προς την κοινότητα Ωραιοκάστρου η οποία περιλάμβανε τα εξής ακίνητα:

1) Το 50% εξ αδιαιρέτου μιας οικίας (Υπόγειο, Ισόγειο, Ημιώροφο και 2 όροφοι) στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Ολύμπου, εμβαδόν 445 τ.μ.

2) Ένα κατάστημα 117 τ.μ. επί της οδού Εγνατίας

Για τη συνεισφορά του αυτή, το κοινοτικό Συμβούλιο του απένειμε ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ του Ωραιοκάστρου.

Επειδή ο καιρός περνούσε και το έργο δεν άρχιζε, ο Γιώργος Κονταξόπουλος αναγκάστηκε να στείλει εξώδικη επιστολή στο Κοινοτικό Συμβούλιο γνωστοποιώντας ότι σκεφτόταν να ανακαλέσει τη δωρεά αν δεν υπήρχε-σε εύλογο χρονικό διάστημα- πρόοδος. Απαντώντας ο τότε πρόεδρος κ. Ιωάννης Μπάτος ενημέρωσε τον δωρητή ότι το Κοινοτικό Συμβούλιο αποφάσισε, αντί κολυμβητηρίου, να κατασκευαστεί κλειστό γυμναστήριο 1.050 θέσεων το οποίο μάλιστα θα φέρει την επωνυμία “ΚΟΝΤΑΞΟΠΟΥΛΕΙΟΝ”.

Ταυτόχρονα τον ενημέρωσε ότι η νέα περιφερειακή οδός στο Ωραιόκατσρο. πλάτους 22 μέτρων με νησίδα στη μέση, θα φέρει πλέον το όνομα της αειμνήστου συζύγου του Χρυσάνθης Κονταξοπούλου. Έτσι ο Γιώργος Κονταξόπουλος έδωσε την τελική του συγκατάθεση κι άρχισε η οικοδόμηση του κλειστού γυμναστηρίου.

Εκποιήθηκαν τα προαναφερθέντα ακίνητα, συνεισέφερε οικονομικά εξ ιδίων πόρων και ο Δήμος Ωραιοκάστρου κι έτσι σήμερα η νεολαία της πόλης μας έχει τη δυνατότητα και την άνεση να αθλείται στους χώρους του κλειστού δημοτικού γυμναστηρίου «ΚΟΝΤΑΞΟΠΟΥΛΕΙΟ».

Πάντα θα θυμόμαστε την απλόχερη δωρεά του Γιώργου Κονταξόπουλου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει το μεγάλο ευεργέτη της πόλης μας.